طی مطالعاتی در آمریکا مشخص شد کم خوری موجب طول عمر می‌شود؛ آنها در یک مطالعات بسیار جدی نزدیک به 25 سال تحقیقاتی بر روی میمون‌ها داشتند.

 

در این تحقیقات میمون‌ها به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول به طور معمول غذا می‌خوردند و گروه دوم مجبور به رعایت رژیم غذایی بودند و 30 درصد کالری کمتر از گروه اول می‌خوردند. نتایج این تحقیقات و آزمایشات نشان داد گروه دوم نسبت به گروه اول بیشتر عمر کردند؛ در عوض میمون‌هایی که به طور معمول غذا می‌خوردند خطر مرگ و میر و بیماری‌های قلبی و عروقی در آنها سه برابر شده بود.

 

نخستین نویسنده این مطالعات «روزالین آندرسون» گفت: مزایای محدود کردن کالری با کنترل متابولیک مرتبط است و موجب سوخت و ساز بدن در سنین بالا می‌شود؛ در کنترل انرژی و توانایی سلول‌ها و ارگانیسم برای پاسخ به تغییرات زیست محیطی در دوران پیری اثر می‌گذارد حتی در نقاط مختلف بدن تأثیر گذار است مثلاً موجب کاهش سطح رادیکال‌های آزاد و کاهش استرس می‌شود.

 

موسسه ملی سالمندان بالتیمور مطالعاتی مشابه روی 120 حیوان انجام داد که نتایج مرگ و میر و بیماری و سلامت در حیواناتی که به طور معمول غذا می‌خورند نسبت به حیواناتی که رژیم غذایی داشتند، متفاوت بود؛ حیواناتی که دارای رژیم غذایی بودند دیرتر مبتلا به سرطان و بیماری‌های قلبی و عروقی و دیابت می‌شدند یا اصلا مبتلاً نمی‌شدند.

 

در واقع رژیم غذایی در سنین بالا اثر مثبت روی سوخت و ساز بدن آنان داشت؛ از جمله کاهش کلسترول بود و در کل سالم‌تر بودند. به گفته محققان لازم نیست آزمایشات بیشتری برای ثابت کردن این مطالعه انجام شود چون 90 درصد ژن‌های حیوان و انسان مشترک است و این نشان دهنده این است که باید در خوردن اعتدال برقرار باشد.